Dagelijks zie ik op het nieuws vluchtelingen op een iets te volle boot de gevaarlijke

oversteek maken voor een beter bestaan. Weg uit de ellende. Weg van

mensonterende situaties. Weg van geen eten en drinken hebben en weg van de

kapotte huizen waarin foto’s in gehavende fotolijstjes het enige bewijs zijn van een

rooskleuriger verleden. De beelden uit het nieuws zorgen bij mij vaak voor afschuw

en plaatsvervangende schaamte. Na vandaag zal bij mij de volgende keer ook een

ander gevoel bekruipen bij het zien van deze beelden, want hoe leg ik in vredesnaam

uit dat er ook mensen zijn die, volledig tegen het huidige wereldbeeld in, juist een

zaterdagmiddag vrijwillig de ellende opzoeken?

 

Vandaag ben ik wezen kijken in Schiedam bij de bekerwedstrijd tussen Kethel

Spaland 4 en SVS 3 op sportpark Kethel. Sportpark Kethel is zo’n sportpark waar je

van gaat houden als je er deel van uit maakt, maar tegenstaat bij een ieder die niet

jaarlijks zijn contributie overmaakt aan de club die hier zijn thuiswedstrijden speelt.

Het begint al bij het parkeren. Nergens plek en als je je auto dan uiteindelijk bij

iemand in de huiskamer hebt geparkeerd doemt al snel een nietszeggende 

troostelozepoort op. Die poort alleen al doet je beseffen dat je in de krochten van het

amateurvoetbal bent beland. Hier hebben nog mannen gevoetbald met Hans, Jan en

Willem als voornaam. Sindsdien hebben ze de poort echter nooit meer voorzien van

een likje verf.  Als je de poort net door bent komen de beelden van te vette

gehaktballen uit drie weken oud vet en een vrijwilliger die met zwarte nagels diezelfde

gehaktballen zo hop uit het vet tussen een hard zacht broodje kwakt vanzelf in je op.

Beetje pruttelende en veel te dunne of te dikke pindasaus erover heen en een week lang vindt je diezelfde pindasaus terug in de pot. Eenmaal in de kantine kom je erachter dat je vooroordelen nog best positief waren in vergelijking tot de doffe ellende die je hier echt aantreft.

 

Helemaal hopeloos uit de tijd is sportpark Kethel overigens niet. Ze hebben namelijk achter de goal, net als in de Amsterdam ArenA, een invalidevak. Hier zitten supporters van Kethel Spaland die door uiteenlopende redenen niet meer kunnen lopen - opvallend vaak is bier de reden - bij elkaar op schoot. Jammer alleen dat je door dit zelfde vak heen moet om bij je kleedkamer te komen. Tenminste kleedkamer... Zou je varkens houden, dan zou deze ruimte alleen dienstdoen voor de varkens waar je een hekel aan hebt. Gelukkig heb ik als toeschouwer niet zo veel met kleedkamers te maken. Dat is maar goed ook, want ik zou meteen als een Jan de Bouvrie op speed de tussenmuur er uit rammen en samen met een ietwat verbaasde tegenstander genieten van de symmetrie en concluderen dat de zojuist aangerichte metamorfose eigenlijk alleen maar positief uitgelegd kan worden.

 

Het ergste van alles is dat na al deze ellende de wedstrijd zelf nog moet beginnen. Om 16.15 om precies te zijn. Wat een onvervalste klote tijd is dat! Met je tassie zaterdag vroeg in de middag je huis verlaten om vervolgens op maandag bijna te laat te komen op je werk. Op dit niveau is 16.15 trouwens een richttijd, want je weet nooit of de puppytraining op het veld waarop je speelt al is afgelopen. Dat de veldjes waarop je moet warmlopen nog slechter zijn dan het wedstrijdveld zelf geeft me dan wel weer een aangenaam gevoel. Je weet dan in ieder geval dat die blinde terreinknecht uit het dorp nog niet weg is gesubsidieerd.

 

Nadat de laatste overenthousiaste hondenbezitter van het veld gestuurd wordt klinkt eindelijk het beginsignaal van een vertoning die het daglicht eigenlijk niet zou mogen verdragen. Zelden heb ik een wedstrijd gezien, waarin het voetbal zo in diskrediet werd gebracht als hier. Ballen die niet aankomen, mensen die zo erg uit positie lopen dat iedere positie alsnog wordt bezet, schoten vanuit de 4e lijn, spitsen met Luftwagge op hun rug die tot 2 keer toe volledig mismaaien, corners en vrije trappen die net de bovenkant van de ballenvanger niet raken, spelers die zich drukker maken om de krat bier in de dug-out dan om de wedstrijd zelf, toeschouwers die zich drukker maken om de krat bier in de dug-out dan de wedstrijd zelf en een scheidsrechter die een doelpunt afkeurt op aanraden van een grensrechter die iets te veel belang heeft bij een afgekeurde goal aan zijn kant van het veld. Toch is het dieptepunt van deze tragedie een inworp waarbij een teamgenoot bijna een dubbele hernia wordt gegooid. Eenmaal overeind is de beste man vooral blij toe dat hij niet op bowlen zit.

 

Toch zou ik met alles wat hier boven staat een zekere schijnvrede kunnen hebben als de ploegen aan het einde van de wedstrijd met het schaamrood op de kaken terug het varkenshok in zouden duiken. Om vervolgens te wachten tot 12 's nachts, zodat je ongezien het sportpark kunt verlaten. Of je dat ook echt lukt met een nachtburgermeester in je team is overigens nog maar de vraag. Echter is van schaamte geen enkele sprake! Na afloop van de wedstrijd zie ik een van de teams juist vol trots van het veld lopen. Vol trots, omdat ze er 1 meer in hebben gestruikeld dan het andere team. Stuk voor stuk glimlachende gezichten en verhalen over 'geslaagde' acties en de juiste looplijnen. En bovenal wat hebben ze hard gewerkt! Nog voordat de laatste speler het veld verlaat heb ik me al omgedraaid en ben ik zonder om te kijken sportpark Kethel afgelopen. Het is dat ik met de auto ben en de eigenaar van de woonkamer waarin hij staat vanavond op de bank wil zitten, maar anders had ik er alles voor over gehad om te vluchten uit deze ellende. Desnoods met een boot die net iets te vol is…